Deze DLC bevat één legendarische jager, twee legendarische wapens en één legendarisch gereedschap: Iron Bark (Hunter) Bonecutter (Caldwell Rival 78) Hunter's Guide (LeMat Revolver) Traitor's Tooth (Knuckle Knife). Iron Bark was in de winter verweesd en werd door wolven als een van hun eigen mensen grootgebracht. Maar het peloton ging verder en met een eindeloze winter kwam er een tekort aan voedsel, warmte en hoop. Dus offerde Iron Bark hun oude familie op om ze alle drie op te eisen. Bonecutter Smithed van dood en hout, The Iron Bark hanteert dit brutale, prachtige instrument. Zonder een rugzak om op hun hoede te zijn, heeft deze gestolen Caldwell Rival 78 die leegte gevuld met lood, woede en bloed. Hunter's Guide Een eens zo bescheiden wapen dat werd geplunderd van de houthakkers die door The Iron Bark zijn afgeslacht. Deze LeMat Revolver is een eenzame herinnering; verfijnd en gebruikt om alles te doden wat hun overleving bedreigt. Het Knukkelmes, de tandhoorn van de ram en de wolfskaak van de verrader, is het gereedschap van iemand die zowel een roofdier als een prooi is. Wat ze gemeen hebben, is het instinct om elk wezen te klauwen, aan te vallen en te bijten dat hun voortbestaan in gevaar zou brengen. Kruipend door sneeuw en maden, glijdend over bloed en ijs. Het was hun eerste winter en hun eerste herinnering, die eindigde met de warme, wilde adem van een jonge, hongerige wolf. Maar de wolf had medelijden met het schamele tussendoortje en nam het mee naar huis om groot te brengen. Pups deelden gretig hun warmte en ouderen deelden hun eten royaal. Jong en oud hebben geprobeerd het kind te leren jagen, maar het kind werd nog steeds sterk tijdens de kinderjaren. Op een avond verdween het wolvenkind en maakte zich vier dagen lang zorgen over de roedels. Op de vijfde dag kwam het kind terug en sleepte de lijken van een tiental hebzuchtige houthakkers een voor een terug naar het hol. Dit voedde wekenlang de buiken en geesten van het peloton, maar het respect dat het verdiende duurde minder dan een seizoen. De oudere wolven stierven en de jonge pups moesten hun eigen territorium vinden en hun eigen roedels vormen. Dus zelfs geen puber, het kind was opnieuw een wees. Dorpelingen kwamen op zoek naar het hoofd van het wolvenkind, hun kogels en vuur dat het bos verwoestte. Ze hebben het kind gedurende vele seizoenen ver, ver van huis achtervolgd — seizoenen van angst die het vlees van de botten van het wolfskind ontnamen. Wanhopig en verwilderd scheurden ze de keel open van het eerste wezen dat ze vonden en feestten ze uitgehongerd. Hun zintuigen kwamen langzaam terug en begroetten hen met een bekende geur: dit was een van hun oude wolvenbroeders. Een gehuil doorboorde de wind, een waarschuwing voor een jacht. De wolvenman rende snel op basis van een stevige maaltijd. Verzwakt van hart maar sterk van vlees, trok de wolvenmens zich terug in de bergen, nog steeds aan alle kanten opgejaagd door hun oude, onverzettelijke familie. Bovenop de hoogste bergtop was er nergens meer om te rennen. De wolvenmens zou hier kunnen sterven, gebukt onder de schuld van verraad, of ze konden zich met tand en bloed van schaamte bevrijden. En zo kwam het dat Iron Bark van de bergtop afdaalde, met een volle buik en opgewarmde huid door bont dat ze tijdens de beklimming niet hadden.