Bevat: The Moorhound (Hunter) Maw of Darkness (Romero 77) Hell's Dewclaw (Caldwell Pax) Snarling Dawn (Flare Pistol) De Moorhound Jacob Arawn wilde de Black Dog of Hell verslaan, maar is bijna synoniem geworden met de hond waarop hij jaagde. Nu zet hij zijn kruistocht voort, met tientallen jaren van overleven in barre landen en ogen die onbeschrijfelijke verschrikkingen hebben meegemaakt, waardoor hij een mythische vijand is geworden. Maw of Darkness Jacob droeg het jachtgeweer van zijn overleden vader de onderwereld in, en het was het enige dat met hem terugkeerde naar Portmadoc. Sindsdien is het nooit meer van zijn zijde verwijderd — tegen zijn borst geklemd terwijl hij op mos slaapt. Dit geweer heeft meer beesten gedood dan Jacob kan tellen, en geen mens of duivel kan voorkomen dat er nog talloze andere dieren worden gedood. Hell's Dewclaw Een aandenken aan een kasteel dat hij heeft bevrijd van de terreur van Mauthe Doog, deze Caldwell Pax wordt gekoesterd door The Moorhound. De omringende landgenoten hebben er echter ook een hekel aan, die nu bang zijn dat in de schaduw een gek zit die een geweer van de beste kwaliteit hanteert. Snarling Dawn Mist ligt dik op de heidevelden van Albion. Dit vlammenpistool snijdt door het wolkendek en onthult de prooi van The Moorhound. Hoewel het zijn positie verraadt, betekent het zien van het licht van Snarling Dawn dat het al te laat is voor jou. Verhalen over een angstaanjagende zwarte hond doordringen alle uithoeken van Wales, Schotland en Engeland. Soms is het een beschermer van het land, maar meestal een voorteken en brenger van de dood, zoals het geval was in de stad Portmadoc in Wales. Zo ging een groep van zes op pad met één motief: de zwarte hond doden die in hun heidevelden rondspookte. Alle zes negeerden spot, raad en smeekbeden voordat ze in de eeuwige mist van de heidevelden verdwenen. De stad wachtte tot de ochtend op hun terugkeer. Gelovigen hebben een week gewacht. Families hebben een maand gewacht. Maar toen de seizoenen veranderden, gaf iedereen de hoop op. Ruim een jaar later kwam de jongste van de groep, de zeventienjarige Jacob Arawn, terug. Hij was gekneusd en bloederig en alleen — maar hij droeg een hondenkop die twee keer zo groot was als alle andere, met nog steeds brandende ogen van vloeibaar vuur. Jacob vertelde nooit twee keer hetzelfde verhaal, maar er was één detail dat consistent bleef: zijn gezelschap reisde naar de onderwereld om het beest te vinden, en hij was de enige die ontsnapte. Al snel werd Jacob overspoeld met brieven uit steden die bang waren voor hun eigen duistere hellehonden. Moe, verwilderd en met nog niet genezen wonden, was Jacob verontwaardigd toen hij hoorde dat er nog meer monsterlijke honden waren. Hij aarzelde niet om naar heidevelden ver weg te reizen, waar zijn leven werd verteerd door de eindeloze zoektocht om alle Hell's Hounds van het eiland te verbannen. Uiteindelijk zijn de geruchten over The Black Dog bijna uitgestorven. In plaats daarvan vertelden reizigers en tavernes verhalen over The Moorhound: een jager die op de mist vaart, met de bliksem toeslaat en zijn heilige heidevelden beschermt tegen indringers. Zowel kinderen als volwassenen waren nu bang voor The Moorhound, de man die hen probeerde te verlossen van de honden die door hun nachtmerries heen sluipen. Misschien verontrust door dit verraad zet Jacob nu koers naar een nieuw land, waar hij zijn mythe achter zich kan laten en zijn strijd tegen de Onderwereld en zijn nieuwe groepen Hellhounds kan voortzetten. Of misschien geeft hij niets om de mythen en meer dan een halve eeuw na zijn vertrek uit Portmadoc biedt de bayou het enige dat hij kent: een jacht.